In tijden heb ik niet zo’n mooie film gezien. In één woord: magisch! 

Ruim anderhalf uur heb ik ademloos gekeken naar een film zonder gesproken of geschreven woord. Het ene moment kijk ik naar een heilige plaats boven op een berg in Myanmar, dan weer naar dansende mannen in een gevangenis in de Filipijnen, of naar een batterij werkende Chinezen in een kippenfabriek.

De beelden rijgen zich aaneen als een ononderbroken ketting. De muziek laveert er verstild spiritueel tussendoor. Dan ineens word ik bijna in mijn stoel gedrukt door een zwaar bombastische beat. Continu word ik heen en weer geslingerd tussen vertedering, verwondering en afschuw. Regelmatig besef ik hoe nietig ik als mens ben.