Een aarzelend stroompje
streelt zacht mijn tenen
Een kabbelend beekje
kietelt aan mijn knieën
Een gezwollen rivier
zwelt om mijn middel
De sterke stroming
sleurt me aan mijn schouders mee
De golven rollen over me heen
trekken me naar open zee
Ik rol over de golven heen
trek aan de gesloten zee
De golven rollen terug
de zee trekt zich terug
Een tsunami van verdriet
rolt over het natte strand
Ik blijf alleen achter
als wrakhout op het droge zand
Waarom een andere schrijversnaam? Ik heb al een hele mooie die goed bij mij past. Dat was mijn eerste reactie op de vraag een schrijversnaam te kiezen voor het schrijfweekend met Pasen.
Maar de vraag liet mij niet los en bleef de dagen erna door mijn hoofd spoken. Langzaam rijpte het idee toch een andere schrijversnaam te kiezen. Wat past bij mij en bij het schrijfweekend?
De spoorlijn van Utrecht naar Harlingen volgen, het schuimspoor die de veerboot door de Waddenzee trekt, mijn sporen van andere jaren terugzoeken en vinden op Terschelling.
Mijn neus in de lucht steken en me door de zilte zeelucht mee laten voeren naar vroeger. De zandkorrels die talloze verhalen in zich dragen tussen mijn vingers door laten glijden. De horizon afturen en me afvragen waar de schepen vandaan komen en naartoe gaan – welke verhalen de bemanning met zich meedraagt.
De sporen op het strand volgen die zomaar ineens ophouden. Het spoor bijster zijn en dan weer terugvinden. Soms het spoor van iemand anders volgen, dan weer mijn eigen spoor kiezen.
Ja, nu weet ik het heel zeker. Ik kies toch een andere naam: Spoorzoeker aan zee.
______________________________________________________________
Lees ook mijn relaas over onze wandeling naar zee die hoopvol begon…
Ze lachen te hard
Ze lachen te veel
Mijn pen raast over het papier
alsof ik word opgejaagd
door mijzelf
Naar adem happend
struikel ik over mijn eigen letters
slik ik ze half in
Met kramp in mijn vingers
ren ik naar de volgende regel
Het laatste woord
is nog niet gezegd
Dik wit wolkendek
Vlijt zich tegen helderblauw
Smelt voor felle zon
Een haiku is een Japanse dichtvorm.
Flarden zalmroze
Zweven rondom de toren
Van elkaar vandaan
Ik geniet van de herfst
Zie de warme kleuren
Ik ben in het hart
Terugtrekken en loslaten
Zie de warme kleuren
Van okergeel naar dieprood
Terugtrekken en loslaten
Naar binnen keren
Van okergeel naar dieprood
Van fladderen naar stilstaan
Naar binnen keren
Terug naar de kern
Van fladderen naar stilstaan
Veilig en geborgen
Terug naar de kern
Herontdekken
Veilig en geborgen
Ik ben in het hart
Herontdekken
Ik geniet van de herst
Pianotoetsen
Muziekklanken klinken ijl
Hoorbaar in stilte
Dit korte gedicht is een Haiku. Ik heb kennisgemaakt met deze dichtvorm bij het maandelijkse Schrijfcafé in het LHC Utrecht van Nanda Huneman.
We lopen van het fietspad af richting zee. Het wandelpad slingert door laag struikgewas. Voor ons een rij hoge duinen.
Het pad is ondertussen niet echt meer een pad te noemen. We lopen door steeds dichter struikgewas en koersen recht op een duinenrij af. Daarachter moet de Noordzee zijn. Hoopvol ploeteren we ons een weg naar boven. Daar aangekomen kijken we uit over een grote vlakte. Een vlakte groen, nóg dichter struikgewas. Niets geen zee.
We zijn net met de boot aangekomen op Terschelling en zouden even een klein ommetje maken. Van eventjes is helaas geen sprake meer. En van omkeren ook niet. Daarvoor zijn we al te ver.
Als we almaar rechtdoor lopen, moet die zee toch een keer komen. We steken de duinen over en banen ons een weg door nog meer helmgras en doornstruiken. Ik heb spijt dat ik mijn sandalen aan heb. Regelmatig moet ik stoppen om een doorn tussen mijn tenen uit te vissen. Op mijn scheenbeen siert een verse schram naast de roze littekens van eerdere vakantiewandelingen. Eentje voert me terug naar de verzengende hitte op Corsica, toen de short cut toch niet echt een short cut bleek te zijn. Een andere naar de Campo Imperatore in Italië waar de zon langzaam onderging en de auto toch echt niet zo heel ver weg meer moest zijn.
We lopen langs een klein vennetje, ik heb dorst. Een flesje water was ook geen overbodige luxe geweest. Hoelang is het eigenlijk geleden dat we een cappuccino bij De Walrus hebben gedronken? Het is al laat in de middag. Langzaamaan begint mijn humeur om te slaan….
Gewoon doorlopen, niet aan drinken denken. Niet aan een roze olifant. Voor ons doemt weer een duinenrij op. Nou moet die zee toch echt wel komen. Maar eerst moeten we nog zonder kleerscheuren over een afrastering van prikkeldraad zien te komen. Alsof ik niet al stekelig genoeg ben. Maar goed, we lopen stug door. We klimmen door het mulle zand. Boven aangekomen zien we een grote gele vlakte en jawel…….. de zee!
In de verte zie ik een strandtent en een knipperende reclame voor ijskoude Coca Cola! Opslag ben ik mijn chagrijn vergeten.
Geïnspireerd door schrijfopdracht Waar (van de 5 Onmisbare W’s) tijdens het Schrijfcafé in het Louis Hartlooper Complex Utrecht.