‘Well, everything is legal until you get caught,’ zegt Mary. Terwijl ze dit zegt tuit ze haar felrood gestifte lippen. Ondanks de hitte draagt ze een zwart hoedje.

‘Maar elke Amerikaanse burger moet gewoon belasting betalen en zich aan de wet houden,’ reageert Sue onthutst. Sue is zoals altijd gekleed in een vaal shirt en een afgeknipte spijkerbroek. Ze staan op een warme nazomeravond te discussiëren voor de Saloon in de hoofdstraat van Jerôme. Hun vrienden om hen heen houden zich afzijdig.
Aan de half vergane grandeur van hotel Connor even verderop te zien moet Jerôme ooit een rijke mijnwerkersstad in Southwest USA zijn geweest. Nu woont er nog een handvol hippies, freedom seekers. Zo zijn Mary en Sue hier ruim twintig jaar geleden ook verzeild geraakt.
‘Zo simpel werkt het niet,’ vervolgt Sue. ‘Je kunt je niet zomaar aan alle verplichtingen onttrekken en je eigen feestje vieren. Alleen maar doen waar je zelf zin in hebt.’
‘Hell, waarom niet? We leven toch in een free nation? Ik heb het recht het leven te leiden dat ik wil en mijn eigen regels te volgen. Het interesseert me geen moer wat andere mensen van me denken. En de overheid laat me helemaal koud.’
Langzaam kleurt de avondlucht rood en begint het af te koelen. Er verschijnen meer mensen op straat, maar daar hebben de dames geen oog voor. Ze gaan helemaal op in hun eigen gesprek. Sue reageert verontwaardigd: ‘Maar Mary, dit is ronduit belachelijk! Get real! Ieder mens heeft ook een maatschappelijke verplichting. Of je het nu leuk vindt of niet.’
Vol ongeloof kijkt Mary haar aan, haar ogen wijd opengesperd: ‘What? Wat zeg je nu? We wilden juist niets meer te maken hebben met welke instantie dan ook. Ben je dan helemaal vergeten dat we juist daarom onze eigen community hebben opgericht? Je bent het niet waard om nog langer hier te wonen.’
‘Nou Mary, dat bepaal ik zelf wel. Wie denk jij dan wel dat je bent? En by the way, je blijft hangen in je droomwereld. Onze community is al heel lang geleden uit elkaar gevallen. Ze zijn allemaal allang vertrokken: July, Tom, Frank… En zo kan ik nog wel even doorgaan.’
De anderen staken hun eigen gesprek en kijken elkaar aan. “Pff! Dit kon wel weer eens zo’n zinloze uren durende discussie worden. Als Mary zich ergens in vastbijt, maak dan je borst maar nat.”
Mary begint steeds harder te praten. Haar wangen worden knalrood. ‘Nou, ik heb tenminste nog idealen. Ik wil niet de godganse dag in een cubicle op mijn computerscherm staren om geld te verdienen voor de oorlogsbende van Bush. Totaal uitgeblust om 6 PM met zijn allen de metro induiken terug naar een saai rijtjeshuis met een groen gazonnetje in de suburbs. Dag in, dag uit.‘
‘Well Mary, nou overdrijf je wel. Er zijn genoeg mensen die niet meedoen aan die ratrace. Die een eigen moestuin hebben of organic food kopen. En van de belasting die ze betalen, profiteert de lokale gemeenschap net zo goed. Hoe sociaal ben je als je stelselmatig de belasting ontduikt?’
Mary trekt een enorme pruillip. Een teken dat ze voelt dat ze terrein verliest.
‘Nou ja,’ zucht ze. ‘Ik geef mijn zuurverdiende geld liever aan onze lokale gemeenschap dan aan die geldwolven in Washington.´
‘Oh, Mary you’re too kind!’ knipoogt Sue. ‘Als je ons wilt trakteren op een biertje en een lekkere steak. Be my guest! Daar zeggen we toch geen nee tegen, guys?’

__________________________________________________________________

Ik was gefascineerd door de uitspraak van de vrouw met de rode lippen en het zwarte hoedje tijdens onze vakantie in Jerôme jaren geleden. Deze uitspraak inspireerde me tot het schrijven van dit verhaal.