We rijden station Utrecht nog niet uit of de slanke brunette tegenover me diept een bakje uit haar Versace-tas. Als een vogel pikt ze een voor een noten en zaden uit het bakje en werkt ze stelselmatig naar binnen. Pfff, weer zo iemand die de godganse dag eet en toch slank blijft. Geërgerd kijk ik naar buiten en in de spiegeling van het raam zie ik mezelf. Vergeleken bij haar voel ik me een dikke vette pad.
Ze is vast en zeker zo’n discipel van de nieuwe gezondheidsmessias Kris Verburgh. Geen suiker, geen zuivel, zelfs geen aardappel of rijst predikt hij! Heel de schijf van vijf schiet hij met zijn Voedselzandloper aan flarden. Niets laat hij ervan heel. Heel de voedselketen zet hij op z’n kop.
Ik begrijp niets van zijn ingewikkelde formules en plaatjes van enzymen, glucose, sucrose en de glycemische index. Als een ware fundamentalist probeert hij mijn zwakke geest te bewerken en zaait hij angst: als je zo blijft eten is er geen ontkomen aan. In het raam zie ik een lijntje in mijn oorlel die me niet eerder is opgevallen. Dat is toch niet het ‘Frank-teken’? Volgens Kris duidt dat op een verhoogde kans op een hartaanval en zijn mijn dagen al geteld. Een gerimpeld vel, hart- en vaatziekten, diabetes, dementie en complete aftakeling liggen op de loer. Het is niet de vraag of je ten onder zult gaan, maar alleen wanneer.
Ik heb honger, maar iets houdt me nu tegen mijn boterham met roomboter en kaas te pakken. Ergens in mij fluistert een stemmetje: ´ja ik wil ook als een slanke twintiger over het strand huppelen en aanbeden worden door jonge mannelijke adonissen. Ja, ik wil.´ Een mantra echoot door mijn hoofd: ´Gij zult geen koolhydraten meer eten of gij belandt in de hel met alle andere witbroodeters. Maar er is nog hoop: bekeert ge tot quinoia en chiazaad en u maakt nog kans op een plaatsje in de gezonde hemel van eeuwige jongelingen.´
Op de cadans van de trein sukkel ik in slaap. Ik droom dat een volgeling van de Voedselzandloperssekte me heeft gehypnotiseerd en ontvoerd naar Quinoa-land. Geblinddoekt en geketend krijg ik te horen dat vanaf nu mijn dagelijkse voedsel uit fruit, noten en zaden bestaat. Als een junk die cold turkey afkickt, lig ik kwijlend aan de ketting en krijg een visioen van een boterham met volvette roomboter en mierzoete jam. Als de trein vaart mindert, schrik ik wakker.
De trein rijdt station Amersfoort binnen en de slanke brunette is uitgeknaagd. Met een zwierig gebaar slingert ze haar lege voederbakje in haar Versace-tas en schrijdt als een sierlijke kraanvogel op haar stilettohakken het perron op.
Ik denk weer aan de Voedselzandloper en het irriteert me, híj irriteert me met zijn gepreek over een leven lang fit en een eeuwige jeugd. Iedereen moet toch een keer ergens aan dood gaan? Ik pak mijn boterham met kaas uit mijn tas en neem een flinke hap. Heerlijk!
Op een kort leven lang genieten!
