Maandelijks archief: maart 2012

De zee

Geplaatst op door

We lopen van het fietspad af richting zee. Het wandelpad slingert door laag struikgewas. Voor ons een rij hoge duinen.

Struikgewas TerschellingHet pad is ondertussen niet echt meer een pad te noemen. We lopen door steeds dichter struikgewas en koersen recht op een duinenrij af. Daarachter moet de Noordzee zijn. Hoopvol ploeteren we ons een weg naar boven. Daar aangekomen kijken we uit over een grote vlakte. Een vlakte groen, nóg dichter struikgewas. Niets geen zee.

We zijn net met de boot aangekomen op Terschelling en zouden even een klein ommetje maken. Van eventjes is helaas geen sprake meer. En van omkeren ook niet. Daarvoor zijn we al te ver.

Als we almaar rechtdoor lopen, moet die zee toch een keer komen. We steken de duinen over en banen ons een weg door nog meer helmgras en doornstruiken. Ik heb spijt dat ik mijn sandalen aan heb. Regelmatig moet ik stoppen om een doorn tussen mijn tenen uit te vissen. Op mijn scheenbeen siert een verse schram naast de roze littekens van eerdere vakantiewandelingen. Eentje voert me terug naar de verzengende hitte op Corsica, toen de short cut toch niet echt een short cut bleek te zijn. Een andere naar de Campo Imperatore in Italië waar de zon langzaam onderging en de auto toch echt niet zo heel ver weg meer moest zijn.

We lopen langs een klein vennetje, ik heb dorst. Een flesje water was ook geen overbodige luxe geweest. Hoelang is het eigenlijk geleden dat we een cappuccino bij De Walrus hebben gedronken? Het is al laat in de middag. Langzaamaan begint mijn humeur om te slaan….

Gewoon doorlopen, niet aan drinken denken. Niet aan een roze olifant. Voor ons doemt weer een duinenrij op. Nou moet die zee toch echt wel komen. Maar eerst moeten we nog zonder kleerscheuren over een afrastering van prikkeldraad zien te komen. Alsof ik niet al stekelig genoeg ben. Maar goed, we lopen stug door. We klimmen door het mulle zand. Boven aangekomen zien we een grote gele vlakte en jawel…….. de zee!

Strand TerschellingIn de verte zie ik een strandtent en een knipperende reclame voor ijskoude Coca Cola! Opslag ben ik mijn chagrijn vergeten.

Geïnspireerd door schrijfopdracht Waar (van de 5 Onmisbare W’s) tijdens het Schrijfcafé in het Louis Hartlooper Complex Utrecht.

Een ding weet ik zeker…

Geplaatst op door

Precies zoals het nu is, zal het nooit meer zijn. Ik zit aan de vierkante eettafel in ons hooimijtvakantiehuisje De Kettel in Vorden. En kijk uit op de hooimijt van puin, dakpannen, sloophout. Op een strook geel grasland, een afrastering van paaltjes, gaas van ruitjesdraad, groen grasland omzoomd door rijen bruine bomen, kale bomen. Daarachter het dak van een huis, of is het een schuur? Erboven een grijze lucht.

De pianomuziek van Johan Johannsson op de achtergrond, de w.c. die doorspoelt, en nog een keer… Nu hoor ik het kletteren van de douche. Een tevreden gevoel overspoelt mij. Net genoten van een heerlijk ontbijt. Een gekookt eitje, niet te hard, niet te zacht. Precies goed. Een warm croissantje met pruimenjam van Bon Maman. Mmm… Dit alles vergezeld van een geurige, dampende cappuccino. Thuis willen we alleen maar echte espresso, maar bij een weekendje weg.nl hoort Nescafé cappuccino.

drieling boomZoals het nu is, zal het nooit meer zijn. Nagenietend van het smakelijke ontbijt, me verheugend op de wandeling die we straks gaan maken. De behaaglijke warmte, het watergekletter van de douche, dit uitzicht, de muziek, het tikken van de verwarmingsbuizen.

Terwijl ik dit opschrijf, is het moment alweer voorbij. Mijn lief is klaar met douchen, de cd van Johan Johannsson is overgeschakeld naar een volgend nummer. Nu vult orgelmuziek de ruimte, het douchegordijn schuift open, de vloer wordt aangetrokken met de grote trekker.

Zoals het nu is, zal het nooit meer zijn. Elk moment van de dag, elk moment in je leven kan je maar één keer beleven. Wat ik ook zeker weet: er blijven altijd weer van zulke mooie momenten terugkomen. En dat is een fijne gedachte….