We lopen van het fietspad af richting zee. Het wandelpad slingert door laag struikgewas. Voor ons een rij hoge duinen.
Het pad is ondertussen niet echt meer een pad te noemen. We lopen door steeds dichter struikgewas en koersen recht op een duinenrij af. Daarachter moet de Noordzee zijn. Hoopvol ploeteren we ons een weg naar boven. Daar aangekomen kijken we uit over een grote vlakte. Een vlakte groen, nóg dichter struikgewas. Niets geen zee.
We zijn net met de boot aangekomen op Terschelling en zouden even een klein ommetje maken. Van eventjes is helaas geen sprake meer. En van omkeren ook niet. Daarvoor zijn we al te ver.
Als we almaar rechtdoor lopen, moet die zee toch een keer komen. We steken de duinen over en banen ons een weg door nog meer helmgras en doornstruiken. Ik heb spijt dat ik mijn sandalen aan heb. Regelmatig moet ik stoppen om een doorn tussen mijn tenen uit te vissen. Op mijn scheenbeen siert een verse schram naast de roze littekens van eerdere vakantiewandelingen. Eentje voert me terug naar de verzengende hitte op Corsica, toen de short cut toch niet echt een short cut bleek te zijn. Een andere naar de Campo Imperatore in Italië waar de zon langzaam onderging en de auto toch echt niet zo heel ver weg meer moest zijn.
We lopen langs een klein vennetje, ik heb dorst. Een flesje water was ook geen overbodige luxe geweest. Hoelang is het eigenlijk geleden dat we een cappuccino bij De Walrus hebben gedronken? Het is al laat in de middag. Langzaamaan begint mijn humeur om te slaan….
Gewoon doorlopen, niet aan drinken denken. Niet aan een roze olifant. Voor ons doemt weer een duinenrij op. Nou moet die zee toch echt wel komen. Maar eerst moeten we nog zonder kleerscheuren over een afrastering van prikkeldraad zien te komen. Alsof ik niet al stekelig genoeg ben. Maar goed, we lopen stug door. We klimmen door het mulle zand. Boven aangekomen zien we een grote gele vlakte en jawel…….. de zee!
In de verte zie ik een strandtent en een knipperende reclame voor ijskoude Coca Cola! Opslag ben ik mijn chagrijn vergeten.
Geïnspireerd door schrijfopdracht Waar (van de 5 Onmisbare W’s) tijdens het Schrijfcafé in het Louis Hartlooper Complex Utrecht.