Everything is legal until you…

Vakantie SouthWest USA September 2007 Jerome"...everything is legal, till you get caught."

‘Well, everything is legal until you get caught,’ zegt Mary. Terwijl ze dit zegt tuit ze haar felrood gestifte lippen. Ondanks de hitte draagt ze een zwart hoedje.

‘Maar elke Amerikaanse burger moet gewoon belasting betalen en zich aan de wet houden,’ reageert Sue onthutst. Sue is zoals altijd gekleed in een vaal shirt en een afgeknipte spijkerbroek. Ze staan op een warme nazomeravond te discussiëren voor de Saloon in de hoofdstraat van Jerôme. Hun vrienden om hen heen houden zich afzijdig.
Aan de half vergane grandeur van hotel Connor even verderop te zien moet Jerôme ooit een rijke mijnwerkersstad in Southwest USA zijn geweest. Nu woont er nog een handvol hippies, freedom seekers. Zo zijn Mary en Sue hier ruim twintig jaar geleden ook verzeild geraakt.
‘Zo simpel werkt het niet,’ vervolgt Sue. ‘Je kunt je niet zomaar aan alle verplichtingen onttrekken en je eigen feestje vieren. Alleen maar doen waar je zelf zin in hebt.’
‘Hell, waarom niet? We leven toch in een free nation? Ik heb het recht het leven te leiden dat ik wil en mijn eigen regels te volgen. Het interesseert me geen moer wat andere mensen van me denken. En de overheid laat me helemaal koud.’
Langzaam kleurt de avondlucht rood en begint het af te koelen. Er verschijnen meer mensen op straat, maar daar hebben de dames geen oog voor. Ze gaan helemaal op in hun eigen gesprek. Sue reageert verontwaardigd: ‘Maar Mary, dit is ronduit belachelijk! Get real! Ieder mens heeft ook een maatschappelijke verplichting. Of je het nu leuk vindt of niet.’
Vol ongeloof kijkt Mary haar aan, haar ogen wijd opengesperd: ‘What? Wat zeg je nu? We wilden juist niets meer te maken hebben met welke instantie dan ook. Ben je dan helemaal vergeten dat we juist daarom onze eigen community hebben opgericht? Je bent het niet waard om nog langer hier te wonen.’
‘Nou Mary, dat bepaal ik zelf wel. Wie denk jij dan wel dat je bent? En by the way, je blijft hangen in je droomwereld. Onze community is al heel lang geleden uit elkaar gevallen. Ze zijn allemaal allang vertrokken: July, Tom, Frank… En zo kan ik nog wel even doorgaan.’
De anderen staken hun eigen gesprek en kijken elkaar aan. “Pff! Dit kon wel weer eens zo’n zinloze uren durende discussie worden. Als Mary zich ergens in vastbijt, maak dan je borst maar nat.”
Mary begint steeds harder te praten. Haar wangen worden knalrood. ‘Nou, ik heb tenminste nog idealen. Ik wil niet de godganse dag in een cubicle op mijn computerscherm staren om geld te verdienen voor de oorlogsbende van Bush. Totaal uitgeblust om 6 PM met zijn allen de metro induiken terug naar een saai rijtjeshuis met een groen gazonnetje in de suburbs. Dag in, dag uit.‘
‘Well Mary, nou overdrijf je wel. Er zijn genoeg mensen die niet meedoen aan die ratrace. Die een eigen moestuin hebben of organic food kopen. En van de belasting die ze betalen, profiteert de lokale gemeenschap net zo goed. Hoe sociaal ben je als je stelselmatig de belasting ontduikt?’
Mary trekt een enorme pruillip. Een teken dat ze voelt dat ze terrein verliest.
‘Nou ja,’ zucht ze. ‘Ik geef mijn zuurverdiende geld liever aan onze lokale gemeenschap dan aan die geldwolven in Washington.´
‘Oh, Mary you’re too kind!’ knipoogt Sue. ‘Als je ons wilt trakteren op een biertje en een lekkere steak. Be my guest! Daar zeggen we toch geen nee tegen, guys?’

__________________________________________________________________

Ik was gefascineerd door de uitspraak van de vrouw met de rode lippen en het zwarte hoedje tijdens onze vakantie in Jerôme jaren geleden. Deze uitspraak inspireerde me tot het schrijven van dit verhaal.

Herfstblues

Schotland mist

De gure wind
geselt mijn gebogen gestel

De straffe kou
verstijft mijn stramme lijf

De stromende regen
striemt mijn naakte rug

De zompige bodem
sopt mijn soppende sokken

De grijze mist
kleurt mijn gemoed grauw

De donkere wolken
verdonkeren mijn duistere denken

Vrolijk en macaber

Noche de la muerte

Al jaren dansen deze skeletten bij ons in de woonkamer. Als ware artiesten treden ze op tussen de coulissen van de met bloemen beschilderde deurtjes.

De ene danst, de ander zingt of speelt viool, gitaar of harp. Een bespeelt de viool waarop hij balanceert met zijn ene voet, de strijkstok tussen de andere. Een andere heeft een turquoiseblauwe slang in de hand alsof ie een slangenbezweerder is.

De pijpen van de zwierige broeken fladderen om de knokige benen van de heren. De dames hebben hun ribbenkast zonder borsten ontbloot. Hun lange zwarte haren vallen er gracieus overheen. Over hun sleutelbeenderen hangen rijk versierde omslagdoeken. Een heeft zelfs een knalroze bloem in het haar.

De alcohol vloeit rijkelijk. Een skelet staat op zijn kop met een karaf tussen zijn ene voet en een beker tussen zijn andere zichzelf in te schenken. Kortom: het is een dolle pret in het blauwe houten doosje op ons groene kastje. Alle remmen los! Let’s party! Voetjes van de vloer!

De dood vieren
Tegelijk roepen de personages een ander beeld op: de dood. In onze westerse cultuur is de dood naar. Ik vind het ook wel fascinerend. Voor de meeste niet-gelovige mensen is de dood een eindstation. Over en uit! Maar sommige mensen geloven dat je alleen maar over gaat tot een andere fase. Een nieuw begin of een soort eeuwig doorgaan. Daarom vieren de Mexicanen op 2 november de dag van de dodenel Día de los Muertos. Volgens de Mexicanen keert de ziel van de volwassenen op die dag terug naar de aarde. Rondom de dag van de doden maken de mensen de graven schoon en versieren die. Op de dag zelf offeren ze voedsel en drank bij de graven. Vaak eten en drinken ze dat na afloop zelf op, omdat ze geloven dat de ziel van de doden de ziel van het voedsel opgenomen heeft.

Allerheiligen en Allerzielen
Net als het leven niet zwart-wit is, is bij de Mexicanen de dood dus ook niet alleen zwart. Voor de aanhangers van de Rooms Katholieke Kerk is 2 november wel een donkere gedenkdag. Volgens Wikipedia is ´Allerzielen een dag om speciaal te bidden voor alle zielen die nog niet in de hemel zijn, maar in het vagevuur.´ Lekker dan! Maar de kerk biedt nog een lichtpuntje. Als je tijdens je leven op aarde heel goed bent geweest en jezelf hebt opgeofferd voor God, dan word je een dag eerder herdacht, op Allerheiligen. Ik heb eerder al eens geschreven over mijn verwondering over de martelaren en martelaressen van God.

Doe mij dan toch maar de dag van de doden. Ook al is het wat macaber, die Mexicanen weten tenminste wat feesten is.

Bron: Wikipedia